غزل چهار پاره من درآوردی!

شعری است به قول شاعر؛ ساختار شکنک! و چهار پاره من درآوردی!

این شعر ، جدا  از افزونه ها و جاذبه هایی که جهت تصویر سازی در داستان، برای هر شاعری مجاز میباشد ، بیانگر یک داستان واقعی از زمان جوانی خودم نیز هست!.

همی یادم آید ز عهد قدیم                                حسین ابن احمد به من شد ندیم

اگرچه به جفریــــــز بودش مقام                               به همدیگه روزانه سر میزدیم

به تحصیلِ نمره به درس و کتاب                          من و این جوان لنگه هم بُدیم!

به سالِ هزارسی، صد و شست و نه                  که ما در کلاس دَهِ دو شدیم! *

                                                 ****

یکی دارمش یادی و خاطره                             که مثلش نباشد به ایوان دره !

حسین با حَلَب * کفش اسکی نمود *               دوتا چوب و تخته میشد سُرسُره!

بدین شکل دوتا  میخ به پهلوش داشت              طنابی که میزد به آن میخ گره 

هنر را به نزد من آورد و گفت :                         بگیر این تو و این هم این پُرتره! *

                                                ****

به چشمان من میزدش برق شوق                    به گردن نهادم من اسکی و طوق *

به اسکی شدم پشت قلعه روان                       سری پر ز شادی دلی پر ز ذوق

بلندای قلعه به  مدّ نظر                                   نگاهم جلو بود و غافل ز فوق *

قدم مینهادم روی برف یخ                               در آن صبح که سگ هم نمیداد بوق

                                            ****

کماکان رسیدم به بالای پیست                       گره دادم آن اسکی را بیستِ بیست

درسته که میگن جوان پاک را                        نشانی ز مردیّی و پیغمبریست

زدم نیم نگاهی به  جفریــــــــز پل                   دیدم یک گروه دختر ناسیولیست *

به راه مکاتب روان می شدند                        خودم را گرفتم ، بگن یارو کیست؟!

                                          ****

دو چوگان زدم بر روی برف سرد                     روان بَر شدم مثل  گودَرزمــــرد 

صدایی ز پشت سرم گفت هِی                    و یک چوبِ دستی به من  پَرت کَرد

و آن چوب سنگینِ  پیکانه سر                     به پهلو نشست و مرا دَرد کَرد!

ولیکن به پیش همان شاهدان                     روی خود نیاوردم و  رنگ زَرد

                                         ****

فزون کردمش سرعت خویش را                  پدر پشت سر میزدم نیش را !

که ای بچّه هیز و ای خیره سَر                   پدر گـــوشت ناخورد و پسر میش را؟!*

دو لنگ دراز تو را بشکنم                           نتانی * روی راهِ در پیش را

تو ای کاش به جای همه این هنر                به دَرسَت بُدی حال  تشویش را

                                          ****

کمر خم نمودم چو آن قوش و باز                  که پیش کلاغان*! بشم سر فراز

رسیدم روی بوته ای از کُریک *                    و ز آن ور یکی رودِ ، روده دراز! 

بر آنش شدم   عرض اندام کنم                    نبودش مرا جز همین چاره ساز

یکی خیز برای پَرِش  داشتم                       ولی پایم اندر کُریک رفت باز

                                         ****

به صورت فتادم در آن رودِ  آب                     خودم را همی میزدم پیچ و تاب   

پدر نیز چو این صحنه را دید زود                  سوی آمدن نزد من شد شتاب

مرا از ته آب آورد برون                             دلش از برای منش شد کباب

 شرار نگاهش مرا گرم کرد                      کم آوردم  و خانه ام شد خراب

                           ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

* دَهِ دو = کلاس ده دومی که رفوزه شده بودم!

* حلَب = پیت حلبی

* کفش اسکی نمود = کفش اسکی ساخت

* پُرتره = کاردستی 

* طوق = طنابهای همراه اسکی که به پا میبستیم

* فوق =  بالا - در اینجا = پشت سر

* ناسیولیست = اصلی - اهلیت (در این شعر)

* نتانی = نتوانی

*  کریک = نوعی گیاه بومی منطقه گوغر که خارهایی گیرا دارد.

* پدر گوشت ناخورد و پسر میش را = اشاره دارد به ضرب المثل گوغریِ : پدر گوشت نخور پسر قصاب - میش در اینجا منظور همان کلاغان  بودند!

کلاغان = کنایه از دختران چادر پوش که نظاره گر صحنه بودند.